Δ: Αθήνα, Εξάρχεια, Τοσίτσα 24, 10683
Νικόλας Μιτζάλης, 2015
Η ιδιαίτερη συμμετοχή του Γιάννη Γιαννούτσου στην 8η Μπιενάλε Αρχιτεκτονικής με την Ασπροκκλησιά στην περιοχή της Στράτου Αιτωλοακαρνανίας.
Η αναγκαιότητα της αρχιτεκτονικής και κατά συνέπεια η ύπαρξή της δεν συσχετίζεται τόσο με το γεγονός της υλοποίησή της, και άρα με τον τρόπο έκφρασή της, όσο με την ιδέα που αυτή εμπεριέχει και φέρει, με το γλωσσικό της ιδίωμα, δηλαδή με το τι έχει να πει και να προσφέρει στους υποδοχείς της και στην κοινωνία που (θα έπρεπε) να απευθύνεται. Η Αρχιτεκτονική ανέκαθεν συναπαρτιζόταν από πολλά μέρη (εικαστικό, τεχνολογικό, κατασκευαστικό, κλπ.) τα οποία ήταν ως επί το πλείστον χρονικά ή και προπαρασκευαστικά στάδια που οδηγούσαν στο τελευταίο, το οποίο και ταυτιζόταν με αυτήν. Η σημερινή φαινομενολογία τής μερικής αυτονόμησης αυτών των μερών δεν σημαίνει κατάργηση της Αρχιτεκτονικής αλλά έναν επαναπροσδιορισμό της με καντιανούς όρους.
Η παρούσα αναφορά μου στη μελέτη του Γιάννη Γιαννούτσου, την οποία ξεχώρισα από τα έργα της φετινής 8ης Ελληνικής Μπιενάλε που οργανώνει το Ε.Ι.Α., θέλει να υποστηρίξει την άποψη αυτή αλλά και να τονίσει το γεγονός ότι ενδιαφέρουσα αρχιτεκτονική βρίσκεται όχι μόνο στην υφή του κτισμένου αλλά και στις σελίδες του σχεδιασμένου.
Ανεξαρτήτως από τις όποιες αναφορές του, ο Γιαννούτσος συνειδητά ή ασύνειδα με την ερμηνευτική μονιστική του αρχιτεκτονική προσέγγιση ασχολείται με τη μοναδικότητα του θείου, το οποίο και ανασυνθέτει σε μια υλικότητα που υπερβαίνει τη διχοτομία υποκειμένου και αντικειμένου και καθίσταται καθαρή εμπειρία με Νισιντανιανούς όρους.
Η πρόταση του Γιαννούτσου μοιάζει να συνεχίζει το αρχιτεκτονικό νέο-ρασιοναλιστικό λεξιλόγιο ανασυνθέτοντας την τυπική εκκλησιαστική τυπολογία με φρεσκάδα. Δεν ξέρω εάν η τυχόν υλοποίηση τού εν λόγω έργου θα επικυρώσει την πλήρη ένταξη του πνεύματος του τόπου στην υπόσταση του αρχιτεκτονήματος, σίγουρα πάντως θα επιτρέψει τη δυνατότητα βίωσης της εμπειρίας του Υψηλού και ως ανεικόνιστη θρησκευτική κατάνυξη και ως αρχιτεκτονική αποτύπωση.