Η παρούσα σύνθεση εφορμάται από τη διαλεκτική σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα σε μια προϋπάρχουσα και σε μια νέα δομή που καλούνται να συνυπάρξουν σε κοινό τόπο.

Το θέμα αφορά στη δημιουργία μιας μικρής εκκλησίας στην περιοχή Στράτος Αιτωλοακαρνανίας. Η ιδιαιτερότητα του θέματος έγκειται στην ύπαρξη εντός της περιοχής μελέτης των ερειπίων μιας παλαιότερης μικρής εκκλησίας που ονομάζεται Ασπροκκλησιά και ανάγεται στο 19ο αιώνα.

Προτείνεται η δημιουργία ενός εσωστρεφούς χώρου, μιας αγκαλιάς. Η σύνθεση αποκτά μονολιθικό χαρακτήρα με το εξωτερικό κέλυφος να περικλείει τον έσω πυρήνα. Η δομή της αποτελείται από δυο ισχυρά κεκλιμένα τοιχία και από ελαφριά θολωτή στέγη εγκιβωτισμένη σε αυτά. Τα τοιχία σχεδιάζονται σε σχήμα Π ώστε να μορφώνουν τον εσωτερικό χώρο - αγκαλιά. Η εγκιβωτισμένη στέγη, διατηρεί μικρή απόσταση από τα τοιχία ώστε να δημιουργούνται δυο περιμετρικοί φεγγίτες που φωτίζουν το εσωτερικό. Τα ανοίγματα περιορίζονται σε δυο κατακόρυφες οπές, της εισόδου και του Ιερού, τονίζοντας έτσι τον άξονα Ανατολής - Δύσης. Η νέα σύνθεση τοποθετείται δίπλα στην παλαιά Ασπροκκλησιά και καλείται να συνομιλήσει με αυτή.

Στο εν λόγω θέμα τίθενται ζητήματα, όπως, με ποιον τρόπο δύναται η παράδοση να τροφοδοτήσει μια νέα σύνθεση. Η απάντηση βρίσκεται ίσως με τον πλέον εύστοχο τρόπο στα λόγια ενός αθωνίτη Γέροντα ο οποίος, βλέποντας κάποτε χτίστες που επισκεύαζαν μια παλαιά λιθοδομή, τους παρότρυνε να μη μιμούνται έναν συγκεκριμένο τρόπο χτισίματος, αλλά να κατανοούν το βαθύτερο εκείνο πνεύμα που τη δημιούργησε.