Παίρνω πηλόχωμα από τον τόπο μου και βάφω με αυτό ένα υπόστρωμα γύψου.

Με μια ακίδα χαράσσω την επιφάνεια για να αποκαλύψω ένα φως.

Και με το φως αυτό συνθέτω τον "πρώτο χώρο" που θυμάμαι:

Ο κήπος με τις νεραντζιές, η αποθήκη από τσίγκο και στο βάθος η λίμνη Τριχωνίδα.

Η επιθυμία μου να θυμηθώ τον τόπο μου γίνεται ενέργεια, γίνεται ρήμα, γίνεται συνθετική χειρονομία.

Χαράσσω τη ζωγραφική ύλη που προέρχεται από τον ίδιο τον τόπο -

Και το φως που αποκαλύπτεται απ’ το χάραγμα αυτό είναι η ίδια η μνήμη.

Το θέμα της σύνθεσης μου δίνει την ύλη αλλά και το πώς θα συνθέσω με την ύλη αυτή.

Διασώζεται έτσι όχι τόσο ο τόπος αυτός καθ’ αυτός αλλά πιθανώς κάτι πιο πολύτιμο:

η μνήμη του τόπου αυτού.